...

دیروز یکی دیگر از همکاران ما پس از دو سالی مبارزه با بیماری سرطان فوت کرد. آدم قوی بنیه‌ای بود اما به سرعت توانش را از دست داد. نخست کرونا گرفت و گمان می‌کرد کرونا زده است به پایش و به این دلیل لنگ می‌زند اما بعد مشخص شد سرطان پیشرفته‌ای دارد که به پایش زده است و درمان هم چندان موثر واقع نشد. مرگ سرنوشت همه ماست و تنها چیزی است که با اطمینان می‌شود گفت اتفاق می‌افتد. ساختمان اداره ، اتاقش. کلاس‌ها و... همگی سرجایشان هستند و ... تنها مختصر خاطره‌ای می‌ماند که آن هم فراموش می‌شود. پس از مدتی تعداد آشنایان آدم در دیار باقی بیش از آشنایانش در دنیا می‌شود. خدابیامرزد. مرد خوبی بود و برای من یک دوست و بزرگ ‌تر