جواهر ده

جواهر ده، روستایی است نزدیک رامسر. از نوشهر تا رامسر راندیم و بعد انداختیم توی راه باریک روستایی که از کوه بالا می رفت و دور تا دورش درخت بود. آرام بالا می کشیدیم و دور می زدیم و راه پرپیچ و خم بود و خلوت. بعد بالاتر که رفتیم از ابرها هم رد شدیم و ابرها زیر پای ما بودند و خانه ها با سقفهای شیروانی رنگی به دید می آمدند. ابر توی آسمان معلق بود و باد ابرها را از دره سبزی رد می کرد و هل می داد به سمت شرق و ما حرکت ابرها را سیاحت می کردیم که حال دود را داشتند. انقدر بالا رفتیم تا به جواهر ده رسیدیم و این یعنی چهل دقیقه رانندگی. ورودی ده عوارض گرفتند. کار زشتی بود. خود ده چیز قابل عرضی نداشت و دهات زشتی بود و مثل راهش خوشگل نبود. مادرم نان خرید. نان را توی تاوه پخته بودند. مزه نفت می داد و کنجد هم داشت. از ده هم رد شدیم و رسیدیم به جایی که کوه بود و انگار آخر ماجرا. تنهایی از کوه و رودخانه باریکی که داشت بالا کشیدم. تکش که رسیدم تازه معلوم شد باز کوه دیگری هست و آب هم که مثل دم موش بود از بالاتر روان است. نشستم و از آن بالا پایین دست را نگاه کردم. رنگی نبود که به چشم نیاید. درختهای خزان شده و ابر و خاک و همه زیبا. جای قشنگی است. منهای آنجایی که آدمها تباهش کرده اند.

جامعه کهنه ...