تئاتر در گرما و شرجی/ درباره هاملت در نم نم باران.

«هاملت در نم نم باران» مجموعاً چهار داستان خواندنی دارد. آنچه داستانها را به هم مربوط میکند، «تئاتر» است و نقشهایش، یعنی علاقه اصلی نویسنده جنوبی اش، «اصغر عبدالهی» که بیشتر فیلمساز و فیلمنامه نویس شناخته میشود. دو داستان انتهای کتاب که آنها را بیشتر هم دوست دارم در شبه جزیره آبادان میگذرد که خب، برای من جذابترند. عبدالهی نویسنده ای قصه گو است مثل اغلب نویسنده های جنوبی تصویرسازی معرکه ای دارد و دیالوگهایی به جا که رسم فیلمنامه نویسی است. چندان وارد معقولات نمیشود و سعی میکند قصه ای بسازد خواندنی برای خواننده و در بطن این قصه سخنی و حرفی. البته که کتاب چنانچه گفته شد درباره تئاتر یا درواقع بازیگران تئاتر است. جنبه انسانی این داستانها هم همین است، تلفیقی از زندگی عادی و زندگی در دنیای تئاتر. گاهی انگار همراه میشوند و گاهی یکی میشوند و گاهی از هم فاصله میگیرند. گاهی چنان مینماید که زندگی واقعی جذابتر از هر تئاتری است و باید آن را به نظاره نشست. قصه آدمهای تئاتری از خود تئاتر شنیدنی تر است.