تنها راه مبارزه با فقر تولید است.

هوا در تهران به شدت سرد شده است. میخواستم بروم به استخر اما فکر کنم نروم بهتر باشد. ممکن است سرما بخورم. پنج شنبه اولین جلسه زبانم برگزار شد. تمام همکلاسی هایم زیر هجده سال دارم و ایشان را که دیدم، فهمیدم پیر شده م. استادش هم از من کوچکتر بود حدود بیست سال. زود حدس زد چند سالم است. به هر حال نسلی متفاوت از نسل ماست. با وجودی که کمتر از هجده سال سن دارند اما بی مهابا از مسائل جنسی حرف می زنند و فیلم آنجوری نگاه میکنند. در یک تمرین، قرار شد که هر کسی روی برگه، برای دیگری سوالی بنویسد و او پاسخ دهد. یکی از برگه ها که از سر اتفاق به من رسید سوالش این بود: «اگر الکسیس در خانه ت باشد چه می کنی؟» یا «عمو جانی را ببینی بهش چه می گویی؟» یا «اگر با دختری تنها بمانی چه می کنی؟» مدتی طول کشید تا فهمیدم منظورش از الکسیس و جانی و فلان چیست و نمیدانم در یک کلاس چرا باید یکی این سوالات را از کناریش بپرسد. میشد این سوال به جوانی برسد. همه از فیلمهای صحنه دار حرف می زدند و بازی رایانه ای و غیره... مسئله مهاجرت هم مسئله اصلی این بچه ها بود. تجربه غریبی بود و در نهایت چیزی که برای من ماند افسوس بود. جلسه دومش پنج شنبه پیش روست.

همکارانم در اداره به شدت به من انتقاد کردند که چرا از تصمیم دولت برای سهمیه بندی بنزین حمایت کرده م و البته افزایشش، سعی کردم دلایل خودم را که بر مبنای عقل بود بیاورم که البته مورد قبول واقع نشد. بسیار به عقل و خرد نیاز داریم. مدام این توجیه آورده می شد که فقرا فلان و بهمان... من البته گفته و نوشته م که از ایشان باید دولت حمایت ویژه کند اما هیچ کدام ما، کارمندان، دست کم دور و اطراف من آن قدر نیازمند نیستیم که لنگ دو زار و ده شاهی باشیم. همه خودرو داریم و منزل شخصی و زندگی بسامان. مطلبی که در ایران اشکال است فضای کسب و کار و بی کاری است که دولت باید حلش کند یا فضا را اماده کند برای توسعه تولید,. تنها راه مبارزه, با فقر تولید, است نه  صرفا پرداخت یارانه.